nasıl sessiz nasıl sarı burda sonbahar.
hayat bir musalla taşına olgunlukla uzanmış,
son yaprağın altına rücu edişini bekliyor.
dudaklarında izmarite dayanmış tütün harı,
kucağında vazgeçemediği ilkgençlik oyuncakları.
tam göğsünde kavuşturduğu ellerini,
nefesini zaptetmeye bir gardiyan etmiş ama,
hızla eksilen adetin,dibi görünen kifayetsizliği,
parmak uçlarına kadar üşümesine yetiyor.
endişem yeniden hayatı pembe esvabları ile görememek mi?
hayır, hayır...
senden firkatte olmak.
sensiz alemi berzahta olmak.
emelim gözkapaklarımdan sızıyor.
usulca öpüyorsun...
sanki bir tül takıyorum.
sanki bir gül yoluyorum.
kum gibi,kül gibi uçuşurken,
hem mazi hem ati,
tenim ter gibi dökülüyor.
dilim kar gibi eriyor.
ellerimi gömüyorsun en son.
yanağından bir tüy yoluyorsun.
tam kalbime banıp ismini,
yer gök ateş su ve arz adına,
zamana yazıyorsun...
ben sesimle seni seviyorum diyorum.
mevsim dönüyor burada,
mevsim ürperiyor...
nasıl sarı burada bu son / bahar...
haktan nuri
14/09/2009
