bir şehirde indim,
içimde uzun uzun eprimiş bir gurbet.
havai günlerimin beğenisi,
kalmıştı zamanında o saatli parkta.
üşüştü ilk adımda yorgun aklıma,
ellerim ve geçmişim kenetli,
ette tırnak acısı gibi,
ağır küfürlerin bitmeyen sesi.
seyrek geçen erken uyku insanları,
uyluksuz geceleriyle önümsıra yürürken,
ben daha da indim bu şehir de...
sendromlu adımlarla kazırken köşeli taşları,
içdonu lekeli bir ergencesine tedirgindim.
kara göründü dercesine aradığım mütebessim o yüz,
çoktan düşmüş sonundan vandal denizinin.
başımın üstünde sıra sıra kültürler,
korkuttu medeni sırtlanı.
elimde naneyle limon/ata,
en sevdiğim şehirdi. indim..
kara kadife pantol giyen solucan,
ışığımı emdi.
hışırtılı bir torba içinde boğulurken,
markalı ölüm eğri eylül korukları doğruydu.
ilk kapıyı çal.
kara suyu iç.
01/09/2009
haktan nuri
