Son Yemek(L'Ultima Cena)
son yemeğim.
en sevdiğim.
reçel :miskece gülünden,
kaymak : kendi sütünde yüzen,
ben başta çok bekledim.
bir melek kanadı değse,devrilse de aç kalsam,
günahlarım silinse,yitince sevdiğim...
lakin
ne ben alimim,
ne tutulmayan balık kaldı deryada.
çaresiz yedim,yedim,yedim...
aklıma bile gelmedi.
ne
terazim,
trençkotum,
ve dar yakasız alkantra gömleğim,
hani heves ettiğim
bir siyah beyaz filmde,
o melankolik melezin giydiği,
zahir mahpushane modeliymiş,
sonradan bildim.
çaresiz yedim,yedim,
açtım,yedim...
gözü elimde kedinin.
heyhat son kırıntıları bu rızkımın,
çaresiz ben tüketmeliyim.
nasıl olsa anılmayacak ya adım.
mirasımıda heybemde götürmeliyim.
bu değil mi hayat,
tam böyle beklenirmiş ölüm dediğin,
son yemeğimi çabucak yemeliyim,
çünkü gözlerimi yemeyi bekler yüksek kulesinde mağrur,
sarı gözlü kedim...
kaçtım olmadı.
sarhoşluğum tutmadı.
bulamadığım huzuru biliyorum ki,
öldüren de benim.
al işte kan,bak işte ellerim,
bu son yemeğim.
çabucak yemeliyim.
bu kandil akşamı,
bir hüzmesinden bile yoksunken ışığın,
kendimi iştahıma sunmalı,
cesedimi yemeliyim.
06/08/2009
02:00
haktan nuri.
