Dünya en kolay şairin ölümünü
unutur.
En çok şairler ölür o sebeble
olmalı.
Kısa aralıklarla jimnastik yapar
gibi,
Erken ezber eyledikleri
ölümleri,
Çoğaldıkça kalabalıklaşır
.
Öyle çok ölür ki şair
.
Sabahı göremeyen yatalak acuzeler gibi,
Sabahı göremeyen yatalak acuzeler gibi,
Ayakta ölür ki
şair.
Her ikindi çatırdayan
mail-i-inhidam binalar gibi,
Izdırapla ölür ki
şair.
Bir dudak kıvrımında kanayan kalp
ağrıları gibi,
Aralıksız ve apansız ölür ki
şair.
Korkulardan sığınılan anne emniyeti gibi.
En sonunda:
Saklanır hakikat kağıt gölgesinde,
Ne ecel bulabilir izini ne
melekül-mevt,
Ölümle gelen ilham arifesinde…
haktan nuri..
