taş duvar

etrafta kimse yoktu.

eski bir taş duvarın içinde hapsolmuş gibiydim.

hatırladığım bir çıkış vardı ama ya çok uzak ya çok zordu.

güneş tepemde,susuzluk bünyemde,

kuruyan gözyaşlarım iz iz hala yanaklarımdaydı.

sanki kimse yoktu.
sen geldin,

ruhuma bir yeşil dal sürdün.

her ümitsizlik kuyuma yetişiyorsun.

sevindiriyorsun.

gitme ne olur.... 

haktan nuri..

"balıklar nereden gelir nereye gider bilirler mi? 

şuursuzca yüzerler... 

işte öyle birşey benimki, 

ışığa yaklaştıkça korkmak, 

daha derinlerde kaybolmaya çalışmak gibi...

ve ışığı hatırladıkça,
aydınlığın huzurunu özlemek, 

çok özlemek gibi... "