Mezar taşı

Uyuyakaldıydım bir akşam üstü.

Yaşlılıktan 

Yemekten 

Veyahut üç yaşındaki kızın peşi sıra 

Atladığı tandırda yanan 

Biri de karnında kızı olan kadının eleminden

Uyumuşum. 

Bir yerde bir kadın henüz anne olmamış. 

Anne olmadan kadın olunmaz mıymış?

Üstüne kilitlediği demir kapının anahtarını 

Okula dahi gitmeyen bir kızına 

Yek diğerine  'mukayyet olasın ha !'

Tembihatıyla verince

Ahir döndüğü evi undan,kızlarını saçları hamurdan bulmayı bilmeyince

Ne kadın ne anne. 

Olunmaz,mı ki?

Ya çocuklar yetim ise?

Ya anne de ölür ise?

Ya baba ölmezden evvel gittiyse,

Bir bilinmeze?

Çok kız hani en küçüğünün boynunda cennetin anahtarı olan

En büyük doyuncaya dek yemeye utanan.
Kiminin kulağında kirazdan küpe,kimine fesleğenli ayran.

Tüm bunlar sen gözlerinde hem sevinç hem hüzünle ağladığında oldu.
Tam karşımda evimizde, ikimizken oldu.
Bugün bir mezar taşı daha soldu,
Annen ölmüştü ama bana çok zor ,sen bilemezsin dedin ya.
Bugün o mezar taşına bağladığım renkli ip soldu.
Elinde bir kurşun kalem ve sen.
Hangi yaşta öksüz kalınmaz,ve hangi emanette yetim?

Uyumuşum.
Bir kadın anne olmuş ve sonra ölmüş.
(Ama öldürmemiş.)
Unutmuşsun...

"çok fakirdiler,kocası da çobandı,yeni ölmüştü,vakıa burada ceryan etti.muhtar"

14/06/2020
haktan nuri

Fak ru

Fukara

O çocuklardandık biz 

Robasının önü muntazaman ölçülse biçilse dikilse bile yukarıda duran,

Fakir çocuklarıydık biz karnı sadece yalla  doyan itler gibi şişik yaşıyan,

İlk fotografyasında laylon bir çiçeğe yamalarını saklayan,

Vitrinlerin hastası parlakların tutkunuyduk maaile.

Macır kömür tenekesi hasretiyle kışları taze soğan bereketiyle yazları özlesekte,

Pek çok yaşımızı hiç paraya el süremeden geçirdik ya,

Okuduk mecbur büyüdük çabuk küstük kendimize.

O çoçuklardandık biz,

Kim hatırlar?

En akıllısı en lakaplısı en korkusuzu

Bizdik.

Ayvansaray'da doğup Samatya'da öldük.

Semtin günahı yoktu,

Alevsiz yangında eridik silindik bittik.

Artık emsaline rastlanmayan bizdik. 

Hem fakir hem çocuk idik.